بخشی از وجودم ، بخشی بزرگ ، می خواست که برود و زیر پتو چمباتمه بزند _ فکر گپ زدن با گروهی از افراد که یک نفرشان احتمالا قاتل بود و خوردن غذایی که به دست کسی سرو شده بود که ممکن بود شب قبل زنی را کشته باشد _ این فکری ترسناک و به شدت غیر واقعی بود .
اما بخشی دیگر ، بخشی کله شق ، حاضر نمی شد تسلیم شود .
زنی در کابین ۱۰ _ روث وِر
لی لی :« راستش رو بگم ، من فکر نمی کنم لزوما قتل به اون اندازه ای که مردم تصور می کنند بد باشه . همه می میرند . آیا فرقی می کنه بعضی از آدم های بد ، از موعدی که خدا در نظر داره زودتر بمیرند ؟ مثلا زن تو ، به نظر میرسه از اون نوع آدما باشه که به کشتنش می ارزه . »
به کشتنش می ارزد _ پیتر سوانسون ( ترجمه علی قانع )
ولی من بهتر از هر کسی میدانستم چهره ای که آدم ها انتخاب می کنند تا از خودشان به دنیا ارائه کنند ، با آن چه در اصل هستند بسیار فرق می کند .
می دانستم رنج و اندوه می تواند شما را به رفتار هایی وادارد که حتی نمی توانید کمترین درکی از آن ها داشته باشید .
پس از تو_ جوجو مویز
عالی است که سریع ترین دونده باشید ، ولی نه وقتی که دارید در مسیر اشتباه می دوید.
باشگاه قتل پنجشنبه_ریچارد آزمن
بچه ها و بزرگ تر ها نیز ، وقتی بهترین عملکرد را از خود نشان می دهند که ثبات و اعتماد وجود داشته باشد . مغز به هر دوی آن ها نیاز دارد . در خانه ی ما خبری از این دو مورد نبود .
مغازه ی جادویی _ جیمز آر. دوتی
مترجم : شبنم سلطان پور
چگونه می توان کسی را ترساند که شکمش فریاد گرسنگی می کشد و روده های بچه هایش از نخوردن پیچ و تاب می خورد
دیگر هیچ چیز نمی تواند او را بترساند ...
او بدترین ترس ها را دیده است .
خوشه های خشم _ جان استاین بک
می دونستم که هنوز به خدا اعتقاد دارم .
فقط اعتقادی ندارم که اون برامون اهمیت قائله .
ممکنه خدایی وجود داشته باشه کلاری ، ممکنه هم وجود نداشته باشه ولی فکر نمی کنم فرقی کنه .
در هر صورت باید خودمون از پس خودمون بر بیایم .
ابزار فانی _ کاساندرا کلر
من خیلی دوست داشتم پیانو زدن یاد بگیرم، باشگاه برم بعدش برم استخر، برای عشقم کادو بخرم، عاشق بشم، ولی خب وقت نداشتم باید تلاش میکردم زنده بمونم.
می تونستم همون موقع بمیرم
و با توجه به این که اوضاع بعدا چطور پیش رفت ، واقعا بهتر بود می مردم .
این داستان یک جورایی بامزست _ ند ویزینی
همان طور که در سکوت نشسته بودیم ، سرم شروع به تپیدن کرد .
آغاز یک سردرد ، نشانه ی یک گفت و گو .
به یاد روث افتادم که می گفت :« برای این که درمانگر خوبی باشی ، باید دریافت کننده ی احساس بیمارانت باشی ، اما نباید آن ها را برای خودت نگه داری . چون مال تو نیستند و به تو تعلق ندارند .»
به عبارت دیگر ، این دامب و دامب و دامب توی سرم درد من نبود . متعلق به آلیسیا بود . و این موج نا بهنگام غم ، این میل به مردن ، مردن و مردن هم متعلق به من نبود . مال او بود ، تمامش مال او بود .
بیمار خاموش _ الکس مایکلیدیس
حرف های که کوچکتر ها آن را دروغ میپندارند دروغ های است حاصل ...